1. Ներկայացրու Մերովինգների, Կարոլինգների արքայատոհմերի հիմնադիրներին:
Քլոդվիգ 1 և Կառլոս Մեծ:
2. Պատմիր Քլոդվիգ 1-ինի, Փարիզ քաղաքի մասին/գրավոր/
Քլեդվիգ 1
Քլոդվիգը նվաճեցեց նաև ալեմանների հողերի մեծ մասը (496), Հարավային Գալիայից քշեց վեստգոթերին (507)։ 496 թվականին Քլոդվիգ I-ն ընդունեց քրիստոնեություն ուղղափառ ձևով, որը նպաստեց նրա իշխանության ամրապնդմանը և ապահովեց հոգևորականության ու գալլա-հռոմեական բնակչության բարյացակամ վերաբերմունքը։ Նստավայրը դարձրեց Փարիզը։ Քլոդվիգ I-ը ամրապնդեց թագավորական իշխանությունը և այն դարձրեց ժառանգական։
Քլոդվիգը կարգադրեց գրի առնել սալիական ֆրանկների սովորույթային իրավանորմերը, որի արդյունքում կազմվեց Սալիական դատաստանագիրքը։ Դրանով բնակչությունը բաժանվում էր ֆրանկների և տեղաբնիկների։ Տեղական բնակչությանն էլ բաժանում էր երեք խավի՝ խոշոր հողատերեր, մանր հողատերեր և հողազուրկ մարդիկ։
Փարիզ քաղաքի մասին
Փարիզը ձևավորվել է գալլական փարիզիներ ցեղի բնակավայր Լուտեցիայի տեղում (Սիտե կղզի), որը հիշատակում է Հուլիոս Կեսարը մ.թ.ա. 1-ին դարում։ Մ.թ. 3-4-րդ դարերում կոչվել է Պարիզիի։ 497 թվականին Փարիզը ֆրանկների իշխանության տակ էր, եղել է Քլոդվիգ I-ի նստավայրը, Կարոլինգների օրոք՝ կոմսության կենտրոն։ 885-886 թվականներին պաշարել են նորմանները։ Կապետինգների գահ բարձրանալով՝ դարձել է Ֆրանսիական թագավորության մայրաքաղաքը։
3. Բնութագրիր Կառլոս Մեծին, նրա գործունեությունը, հայոց արքաներից ում ես նմանեցնում, հիմնավորիր պատասխանդ: /գրավոր/
Ես Կառլոսին կբնութագրեմ այսպես՝ նա շատ կռվարար (պատերազմի առումով) և հաղթակամ մարդ էր: Ես հայ արքաներից նրան եմ նմանեցնում Տիգրան Բ Մեծին, որովհետև նա էլ իր օրոք մեծ բարեփուխմներ կատարեց և բազմաթիվ տարածքներ նվաճեց:
4. Ով էր Ալքուինը/թարգմանել/
Աղբյուրները՝
Թարգմանություն
Մերովինգներից մինչև Կարոլինգներ
Դագոբերտ II-ի սպանությամբ մերովինգների ենթադրյալ մաքուր արյունը անհետացավ, բայց Դագոբերտը այս տեսակի վերջին թագավորը չէր, ինչպես ընդունված է ենթադրել: Պաշտոնապես տոհմը գահին մնաց ևս երեք քառորդ դար։ Այս արքաները սերում էին մերովինգների երիտասարդ ճյուղերից և այնքան երիտասարդ գահ բարձրացան, որ չկարողացան իշխանությունը վերցնել իրենց ձեռքը։
Այս ամբողջ ընթացքում փաստացի իշխանությունը քաղաքապետարանի ձեռքում էր։ Դագոբերտի քաղաքապետ Պեպեն դ’Էրիստալն էր, ով իբր կազմակերպել էր իր թագավորի սպանությունը, ով ֆրանկների վրա իշխանությունը փոխանցեց իր որդուն՝ Կարլ Մարտելին։ Արդարության համար պետք է ասել, որ Մարտելը ականավոր անձնավորություն էր Ֆրանսիայի պատմության մեջ։ Հենց նա 732 թվականին դադարեցրեց սարացիների արշավանքը Պուատիե՝ դրանով իսկ արժանանալով «հավատքի և քրիստոնեական աշխարհի պաշտպանի» կոչմանը։
Հատկապես նշեմ, որ Մարտելը չի ձգտել տիրանալ գահին, թեև ուներ դրա բոլոր հնարավորությունները։ Բայց նրա որդին այդքան ակնածալից վերաբերմունք չուներ մերովինգների նկատմամբ, և Մարտելի մահից 10 տարի անց՝ 751 թվականին, Պեպին Կարճահասակ, Չիլդերիկ III-ի մայոր անունով, նա առանց վարանելու գրավեց գահը։ Եկեղեցու համաձայնությամբ Պեպինը ստացավ ֆրանկների թագավորի տիտղոսը։ Նա գահընկեց արեց Չիլդերիկ III-ին, փակեց մենաստանում և ճաղատ սափրեց նրա մազերը։ Չիլդերիկը մահանում է չորս տարի անց, և Պեպինը իրեն լիարժեք թագավոր է զգում։
Այս պահին հայտնվում է մի շատ հետաքրքիր փաստաթուղթ՝ «Կոնստանտինովի նվերը». Եվ չնայած այն փաստին, որ դա կեղծ էր՝ պատրաստված պապական գրասենյակի կողմից, փաստաթուղթը զգալի ազդեցություն ունեցավ։ Դա «նվիրում» էր, թվագրված մոտ 312 թվականին, որով Կոստանդին կայսրը Հռոմի եպիսկոպոսին նվիրեց իր իրավունքների ողջ լիությունը և կայսեր կարգավիճակ։ Փաստաթղթում նշվում էր, որ Հռոմի եպիսկոպոսը առատաձեռնորեն վերադարձրել է Կոստանդինին իր կայսերական իրավունքները, և որ նա դրանք իրացրել է Եկեղեցու ղեկավարի թույլտվությամբ և օրհնությամբ։
Հետևանքները մեծ էին. Այժմ Պապը կարող էր թագավորներ նշանակել և պաշտոնանկ անել Քրիստոսի անունով: Հենց այս «Կոնստանտինի նվերից» էլ բխեցին Վատիկանի գրեթե բոլոր իրավասությունները՝ թույլ տալով միջամտել աշխարհիկ բոլոր գործերին։
Հենց այդ ժամանակ էլ ծագեց արարողությունը՝ թագադրումը, որի նպատակն էր օծել նոր թագավորին, ով էլ որ նա լիներ ի ծնե: Առաջինը, ով այս կերպ պսակվեց Պեպին Կարճահասակն էր։ Այս արարողությունը ոչ թե թագավորին ճանաչելու կամ նրա հետ պայմանագիր կնքելու, այլ նոր միապետ ստեղծելու մասին էր։
Եթե նախկինում խոսքը գնում էր ճանաչման պարզ արարողության, վավերացման մասին, ապա այժմ խրախուսումը ձեռք է բերել արյան նկատմամբ գերազանցության իրավունք։ Պապը դարձավ Աստծո և թագավորների միջև գերագույն միջնորդը: Մկրտության ծեսով եկեղեցին իրեն յուրացրել է թագավորներ «նշանակելու» իրավունքը։ Այդ պահից միապետը ենթարկվում էր Պապին։
Պեպին Կարճահասակը, որը թագադրվել է Պոնտիոնում 754 թվականին, հայտնաբերեց Կարոլինգյան դինաստիան: Անունը եկել է Կարլ Մարտելից, և ոչ թե Կարլոս Մեծից, ինչպես սովորաբար հավատում են։ Կարլոս Մեծը 800 թվականին հռչակվեց Հռոմի մեծ կայսր։ Սրանով եկեղեցին կրկին խախտեց Կլովիսի հետ երեք դար առաջ կնքված դաշնագիրը։ Համաձայն այս դաշնագրի՝ այս կոչումը կարող էր պատկանել միայն Մերովինգների դինաստիայի ներկայացուցչին։
Բայց չնայած այն հանգամանքին, որ խրախուսումը մտցվել էր, գրեթե բոլոր կարոլինգացիները, իրենց մտքի խաղաղության և վստահության համար, փորձում էին հաստատել իրենց իրավունքների օրինականությունը՝ ամուսնանալով Մերովինգյան արքայադուստրերի հետ: Կարլոս Մեծը բացառություն չէր։
Եվ այստեղ մենք հիշում ենք Սիոնի առաջնահերթությունը, գաղտնի միություն, որը կազմակերպվել էր տամպլիերների կողմից և, ըստ որոշ փորձագետների, գոյություն ունի մինչ օրս: Այս առիթով շվեյցարացի լրագրող Մաթյո Պաոլին գրել է. «Նրանց (Սիոնի առաջնահերթության անդամների) համար միակ իրական ազնվականությունը կա՛մ վեստգոթական, կա՛մ մերովինգյան ծագումն իմանալն է: Կարոլինգները և մնացած բոլորը պարզապես ուզուրպատորներ են։ Արդարեւ, անոնք միայն թագաւորական պաշտօնեաներ էին, որոնց վստահուած էր հողերու կառավարումը եւ որոնք նախ իրարու ժառանգելով այս հողերը, պարզապէս զաւթեցին իշխանութիւնը։ 800 թվականին թագադրելով Կառլոս Մեծին, եկեղեցին կեղծ երդում արեց, քանի որ նախկինում դաշինք էր կնքել Մերովինգների հետ Կլովիսի մկրտության ժամանակ, մի դաշինք, որը Ֆրանսիան դարձրեց Եկեղեցու ավագ դուստրը»:
Էլեն Ավետիսյան 