Uncategorized

«о чем говорят книги»

Каждая книга говорит о чём то своём. Какая то рассказывает нам о жизни, придумывает истории, знакомит нас с поэтами и развивает наше воображнение. Книга не бессмысленный неодушевлённый предмет, ведь поэт вкладывает в неё свою душу, частичку себя. Книга готовит нас к жизни. Она нам рассказывает о том, что нас ждёт в будущем , и что уже было и прошло. Она даёт нам советы и помогает в трудные моменты. Когда мы встичаем в книге реалность мы начинаем погружаться в эту историю и попадает в сказку. мы сами уже начинаем предполагать и анализировать и задаёмся вопросом, что же нас ждёт дальше ?. Книга нам помогает ошушить и представить всё то, что написана на листе. Есть такое выражение ( Люди престают мыслить, когда прекращают читать). Я думаю, это так на самом деле, в книгах можно найти ответы на все вопросы, если, конечно захотеть и постараться. Книга-это наш друг, который даст совет и поможет нам. Научит нас считать, читать, размышлять мир и увидеть её красоты.

прочитать одну из сказок Киплинга.  
http://oskazkax.ru/read/autor/kipling/506-mech-vilanda.html
Как ты думаешь,   только ли для детей эта сказка?
Я думаю, что нет, потому что может взрослые тоже хотят узнать как было написона первое письмо.
Чему она тебя научила?
Это сказка нам научил как было написона первое.
Какие новые слова встретились тебе в этой сказке?
первобытный-պարզունաակ

великого вождя-մեծ առաջնորդ

сопроваждать-ուղեկցել

нечфянно-ակամա

багор-մանգաղ

болото-ճահիճ

Uncategorized

Հայկական ավանդույթներ

Մեր հայրենիքն, իրոք, ավանդույթների երկիր է, հնամենի ու հարուստ է. սրա մասին վկայում են ոչ միայն պատմագրություններն ու հնագիտական պեղումները… շատ ավելի պատկերավոր վկայությունների կարելի է հանդիպել ամեն քայլափոխի՝ բուրդ ծեծող ու քթի տակ երգող տատիկներից մինչև 3-րդ բաժակից հետո զիլ քաղաքագետ, խաշ ուտող տղամարդիկ:

Խնամախոսություն

խննն - Սիրուն, հայկական ավանդույթներ. որ եղել են, փոփոխվել են, չեն սպառվել

Հայկական իրականության մեջ շատ են հարսանեկան ավանդույթները։ Խնամախոսությունը նախահարսանեկան հին ավանդույթ է, որը, թվում է վաղուց վերացել է, սակայն կարելի է տեսնել, որ այս ավանդույթը ոչ թե իսպառ վերացել է, այլ արդիականացվել ու համապատասխանեցվել է մեր ժամանակներին։

Նախկինում՝

Հին հայկական ավանդույթը վկայում է՝ զույգերն ամուսնանում էին առանց միմյանց տեսնելու, ընտրությունը ծնողներինն էր: Տղայի համար հարսնացու փնտրելու գործընթացը հիմնականում կանգ էր առնում իրենց տարածաշրջանում կամ հարևան գյուղերից մեկում:

Երբ հարսնացուն ընտրված է, տղայի ծնողները մի կարգին պատվիրակություն էին կազմում ու ուղևորվում ապագա հարսի տուն՝ բանակցելու հենց այդ արարողությունն էր կոչվում խնամախոսություն:

Խաշ ուտելը ծիսակատարություն է

խախշշշ - Սիրուն, հայկական ավանդույթներ. որ եղել են, փոփոխվել են, չեն սպառվել

Խաշն ավանդաբար ուտում են վաղ առավոտյան։ Խաշը ուտում են մինչև նախաճաշը կամ նրա փոխարեն։ Ուտեստի հետ մատուցվում է մանրացրած սխտոր, աղ, կտրտած բողկ։ Հայաստանի որոշ շրջաններում այն ուտում են ձեռքերով՝ նախապես նրա մեջ բրդելով չոր լավաշ։

Խաշ» անվանումը, առաջացել է հայերեն «խաշել» բառից, նույն բառից առաջացել են նաև այլ կերակրատեսակների անվանումները:

Խաշ» անվանումը, ըստ ամենատարածված վարկածի, առաջացել է հայերեն «խաշել» բառից, նույն բառից են առաջացել նաև այլ կերակրատեսակների անվանումները:

Երեխան՝ տատիկ-պապիկի անունով

Երեխան հայ ընտանիքում իսկական տոն է, առավել ևս՝ տղա երեխան: Ընդունված ու մինչ օրս գործող ավանդույթ է երեխաներին տատիկ-պապիկի անունով կոչելը. սա յուրատեսակ հարգանքի տուրք է մեծահասակաների նկատմամբ։