Եղիշե Չարենց «Վահան Տերյանի հիշատակին»

Չարենցը պատմում էր որ Վահան Տերյանին տեսել է միայն մեկ անգամ 1917 թվականին Թիֆլիսում, այն ժամանակ գոյություն ունեցող “Чашка чаю” բարեգործական թեյատան մեջ։ Այդ ժամանակ պատմում է որ նրան մոտեցավ Կարա-Դարվիշը այն ժամանակ նրան անձամբ ծանոթ միակ հայ հեղինակը։ Նա նրան շատ նախանձեց քանի որ նրա համար Վահան Տերյանը բացի հանճարեղ լինելուց նաև միֆական անձնավորություն էր։ Նրա տպավորության մեջ Տերյանը մնաց թուխ, մի փոքր դեղնավուն, խիստ հայկական դեմքը և սև աչքերի խոնավ նայվածքը․ նրա դեմքին կարծես մշուշ կար և նրա աչքերը այդ մշուշի միջից նայում էին խոնավ նայվածքով․․․․։ Նա ասում էր դեմքը թեկուզ կոպիտ հայկական էր սակայն ում էր ծայր աստիճան կրթված, մտավոր աշխատանքով ապրող մարդու տպավորություն։ Դեմքի վրա կար հիվանդագին հոգնածության կնիք և նրա կերպարանքն ամբողջովին։