Այս ստեղծագործության մեջ նկարագրված է Չարենցի ապրումները, իր հարազատ հողը լքելուց, նրա կարոտը դեպի իր սիրելի աղջիկ Կարինե Քոթանճյանը։ Ասում է որքան էլ դժվար լինի նա պարտավոր է լքի հանուն իր ապագայի ու երազանքների։ Նա իրեն զգում էր լիովին օտար վայրում, տեսնում էր անծանոթ դեմքեր ու ինքը իրեն հարցնում էր արդյոք դա այդ տեղն է որտեղ պետք է լիներ։ Կյանքը համարում էր գորշ, տաղտկալի ու խելագար երգ։ Ամենից շատը նա կարոտում էր և մտածում էր Կարինեյի մասին ու ասում էր՝ Կարինե Քոթանճյանին տեսնեք Կարսի փողոցներում―
Ասե՜ք նրան՝ Չարենցն ասավ – մնաս բարո՜վ, մնաս բարո՜վ…
Բանաստեղծությունը գրվել է 1919թ., երբ պատերազմի սարսափների միջով անցած բանաստեղծը վերադարձել էր Կարս, սակայն շուտով նորից պիտի հեռանար հայրենի քաղաքից և հրաժեշտ տար այնքան թանկ ու հարազատ ,վայրերին ու մարդկանց։Բանաստեղծը, առանց չարանալու, ձգտում է դեպի անհայտ հեռուները, դեպի «բարձր, հին ու աստղային երազների » ճանապարհը, «եզերքը Ամենտի», ուր հոգին կրկին պիտի վերածնվի գեղեցիկ ու նոր կյանքի համար:
Էլեն Ավետիսյան 